Bir çocuk düşün…
Ellerinde kır çiçekleri olmalıydı,
ama elleri taş tutmayı öğrendi önce.
Kalbinde masumiyet büyümeliydi,
ama önce ayrılığı,
önce ölümü tanıdı.

Filistinli çocuk,
gökyüzüne bakar,
her yıldızı babasının gülüşüne benzetir,
ama yıldızlardan çok bombalar düşer gecelerine.
Yine de bir kuş uçtu mu semaya,
gözleri parıldar,
çünkü çocuk kalbi sevmekten vazgeçmez.

Doğu Türkistanlı çocuk,
annesinin ninnisini gizlice dinler,
sanki yasaklı bir şiir,
sanki saklı bir aşk gibi.
Her sözcükte yüreği çırpınır,
çünkü bilmez kelimeler de esir alınır mı?

Ve bütün acıya rağmen
onların gözlerinde hâlâ bir umut çiçek açar.
Belki bizden daha saf,
bizden daha büyük bir aşkla sevilir hayat,
bir damla suya,
bir parça ekmeğe,
bir damla özgürlüğe tutunarak.

Çocuk olmak orada;
kalbini yaralı bir güvercine sarıp uyumak,
ve her sabah yeniden,
“belki bu gün barış gelir” diye uyanmaktır.

#Mehmet YETEK