Bilmediğin şeyler var doktor…
İnsan sadece sigaradan, alkolden, yanlış beslenmeden hasta olmaz.
Ruh da hastalanır, kalp de.
Bir bakarsın bedeni sapasağlam, ama içi yıkıntı hâlindedir.

İnsan bazen içtiğinden değil,
içine attıklarından yanar.
Sustuğu cümleler birikir boğazında,
yutkunamaz olur, nefesi kesilir.
Çünkü kimse bilmez,
en ağır hastalık “içine atmak”tır aslında.

Kimi der ki “çok içme”,
ama bilmez ki bazı geceler,
kadehteki değil, kalpteki yangın sarhoş eder insanı.
O kadehlerde ne şarap vardır ne rakı,
yalnızlık vardır, sığınacak bir omuz bulamamanın acısı vardır.

Bilmediğin şeyler var doktor,
insanı yediklerinden değil,
hazmedemediklerinden vuran bir hayat var.
Bir bakarsın bir söz dokunur,
bir davranış yakar,
bir yüz ifadesi kurşun gibi saplanır içine.

Ve bazen de,
en çok güvendiğin kalelerin yıkılışı hasta eder seni.
Bir zamanlar "asla gitmez" dediklerinin sessiz vedaları,
dünyanın bütün ilaçlarından daha çok yakar içini.
Bir “gitme” diyemezsin,
bir “neden” soramazsın,
yalnızca yutkunur ve bir sigara daha yakarsın…

Bilir misin doktor,
insan zehrini dökemezse zehirlenir.
İçinde tuttuğu her söz, bir yara olur.
Bir gün biri “iyisin değil mi?” der,
gülersin… ama gülüşünün içinde bir cenaze sessizliği vardır.

Sevdiği kadar sevilmezse,
güvendiği kadar sahip çıkılmazsa,
içindeki çocuk sessizleşir.
Sonra o sessizlik büyür,
koca bir yalnızlığa dönüşür,
ve hiçbir ilaç o kırgın yüreğe iyi gelmez artık.

Demem o ki doktor,
insan bazen serumla değil,
bir “anladım seni” sözüyle iyileşir.
Bir omuzla, bir gülümsemeyle,
birinin “ben buradayım” deyişiyle yeniden doğar.

Ama o da olmazsa…
artık ne reçete işe yarar, ne dua.
Çünkü en ağır hastalık ne kanserdir, ne zatürre…
İnsanın kalbinin üşümesidir doktor.
Bir umut kırığı, bir veda cümlesi yeter,
bütün bünyeyi çökertmeye.

O yüzden…
reçeteye bunu da yaz doktor:
“Uzak dursun iyi insanlar,
halden anlamaz, gönülden anlamazlardan.
Sözle değil, kalple konuşsunlar.
İyileştirmeye niyeti olmayan kimse,
bir kalbe dokunmasın.”

Ve eğer bir gün bir hasta sessizse,
gözleri uzaklara dalmışsa,
bil ki doktor…
o hasta bedeninden değil,
insanlardan yorulmuştur.

✍️ — Mehmet Yetek