Bir çukur var içimde,
Geceyi bile yutan bir karanlık.
Ne kadar koşsam,
Ayaklarımda taş, gözlerimde kan.

Kırılmış bir aynanın önündeyim,
Yüzüm paramparça,
Her parça ayrı bir geçmişi gösterir,
Hiçbiri gülmez bana.

Suskun bir şehir gibi yüreğim,
Sokaklarında yankılanan
Çığlıklar var hâlâ
Ve kimse duymuyor.

Yağmurun bile acelesi var,
Üstümden kayıp giderken
Ben hâlâ ıslanıyorum...

Düştüğüm bu çukur,
Beni ben yapan tek şey belki de,
Karanlığımla kavga ettim,
Ama o kazandı yine.

Ne bir yıldız kaldı,
Ne de yol gösteren bir ışık.
Kendi gölgem bile
Terk etti beni bu gece.

Sesim çıkmıyor,
Çığlığım boğazıma saplanmış bir bıçak.
Dizlerimin bağı çözüldü,
Çamurdan bir taht kurdum kendime.

Bir el uzansa gökten,
Bir nefes değse yüzüme,
Belki kurtulurum,
Belki yeniden doğarım kendime.

Ama şimdilik
Karanlığa tutunuyorum,
Çünkü tek dostum o,
Ve o bile beni yarım seviyor.

Yüreğimde solmayan bir yara,
Her nefesle yeniden kanıyor.
Ben bu çukurda,
Kendi mezar taşımı yazıyorum.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(19 Eylül 2025)