Sessizdi...Gizliydi...
Kan döken kılıçlar habire çalışsa da, can feda denmişti.
Güzel an'a, güzel anlara...
Bir bakış onaylardı yine bir başka bakışı.
Sessizdi...Gizliydi...
Aynı anda nasıl da iç geçirirdi su, ürperirdi rüzgar.
Tutunamaz da düşerdi yıldız, kirpiğinin bir kapanış bir açılışında.
Her şey kat kat katlanır, zaman saatlere esir, gün döner, gün biter.
Güneş dinerdi. Bir sonrakine aynı heyecan aynı bağlılık...
Nazarı değdi sonra eşyanın, bağrı yandı birden toprakların, gözler kendine döndü,
Nasıl olur böyle büyük sevda dercesine. Ve kader: Hissettikleriniz alabileceklerinizdir dedi hükmederek. O ezeli öz, sevda, gülün en koyusunda, gecenin en siyahında gözlerde tecelli ederdi.
Gözlerin düşürdü Ey Can, kaldırır beni yerden yine gözlerin.
Rezilsem rüsvay isem halklar içinde karşı koyulamazlığındandır gözlerinin.
Sarhoşluğum, yanık sesim, sayılı nefesler kadar yanımda bulunuşundandır.
Nasıl bir kimyadır bu değiştim ancak geri dönüşü yok, yalnızlık işler madenimi.
Ve tarihin en başına koydu bu sevda bizi, ne geçmiş ne gelecek. Hep O an...
Ne sorulacaksa o bakışlara sorsunlar.
Eğer ölüm eğer hayat, heyhat çizmiş gözlerin, yeniden çizilmez bu hatt.

Sevgili Nene Hatun, bu kırık cümleler döküldü kalemimden.
Çok hissedip hiç anlatamadığımı beyanla, saygı ve selamlarımla.