Kim bulaştırdı Aşk’ı bu satırlara…

Aramızdaki mevzu…
hep şiirden ibaretti…
Bir kağıt…
birkaç satır…
belki bir imza kadar masum…

Ama kim bulaştırdı Aşk’ı bu satırlara?
Bir bakış gibi sızdı…
sessiz…
çaktırmadan…
her kelimeye damgasını vurdu…
her boşluğu doldurdu…
her sessizliği konuşur hâle getirdi…

Hatırlıyor musun…
ilk mısraları paylaştığımızda…
bir tebessüm yetiyordu…
bütün dünyaya…

Şimdi her nokta…
her virgül…
bir özlemin yankısı gibi…
bir fırtınanın önsözü gibi…
her satır…
seni hatırlatıyor bana…

Ben yazarken seni düşündüm…
her kelime…
bir adım sana doğru…
Sen okurken…
fark etmedin belki…
ya da gözlerine sakladığın sırlar söylüyordu seninle…

Her harf…
bir nefes gibi
döküldü sessizliğime…
Her cümle…
bir titreme
yüreğime işledi…

Aşk mıydı…
yoksa sadece bir şiir?
Bilmiyorum artık…

Ama yüreğimdeki boşluk…
her dizenin altında gizlenen bir fırtına…
Kimse duymadı…
Kimse bilmedi…
Sadece satırlar tanık oldu bize…
Sadece satırlar gördü…
Sadece satırlar duydu…
Ve ben hâlâ…
aramızdaki o masum mevzuyu…
saf şiiri…
kaybetmemek için uğraşıyorum…

Bazen düşünüyorum…
ya bu satırlar birbirini bulmasa…
ya Aşk hiç bulaşmasa…
Biz hâlâ gülüp geçer miydik birbirimize?
Belki…
Ama işte buradayız…

Ve zaman geçti…
kelimeler uzadı…
satırlar birbirine karıştı…
her mısra…
bir adım…
bir sükût…
bir nefes…
her cümle…
seninle çarpan kalbimin sesi oldu…

Geceler yazıldı…
ay ışığı düştü sayfaların üstüne…
gölgeler dans etti satırlarda…
rüzgâr fısıldadı her boşlukta…
ve ben hep seni düşündüm…
hep seni yazdım…
her kelime bir çığlık…
her satır bir sır…
her nokta…
senin yokluğuna vurulan tokat gibi…

Ama sonra anladım…
anlamaz gibi yaptığım her şiirde…
her kelime…
aslında seninle dans ediyor…
Her duyguyu paylaştık…
Her sessizliği konuşturduk…
Her boşluğu doldurduk…
Her şiir…
bir adım sana doğru…

Ve sonunda…
bütün satırlar…
bütün sessizlikler sustuğunda…
geriye sadece tek gerçek kaldı:

Aramızdaki mevzu şiirden ibaretti…
kim bulaştırdı Aşk’ı bu satırlara…

Hüseyin Erdinç