Özlemek bu adı gözlerin olsa, bakınca dinse

Özlemek…
gecenin göğsüne gizlenmiş
ince bir sancı,
yıldızlardan damlayan sessizlik.

Eğer adı senin gözlerin olsa,
susardı içimdeki gürültü,
yağmur inerdi yaralarıma,
bahar kokardı kalbim.

Takvimlerden dökülen yapraklar gibi
her gün biraz eksiliyorum,
ama bil ki
eksildikçe sana çoğalıyorum.

Senin yokluğun bile kalabalık,
senin adınla yeniden kuruyorum içimi,
her defasında
ilk kez söylüyormuşum gibi.

Ne zaman gözlerinle kavuşsak,
şehirler susuyor,
sokaklar geri çekiliyor,
zaman eğiliyor önümüzde.

Senin gözlerinde yalnızca ben varım,
yalnızca biz varız.
Ve işte o an,
özlemek susuyor.

Senin bakışın
uçurum gibi derin,
kaybolmak değil
yeniden doğmak orada.

Özlemek bu adı gözlerin olsa,
rüzgâr sana varırdı,
yağmur seninle yağardı,
ben sarhoş olurdum varlığından.

Sana bakmak,
geceleri gündüze çevirmek gibi,
güneşi en parlak anında
avuçlarımda tutmak gibi.

Sen bütün sessizliklerin anlamı,
fırtınaların dingin sonu,
hem kayboluşum
hem bulunmuşum.

Ve bil ki,
özlemin adı gözlerin olsaydı,
ben bu dünyada
başka hiçbir şeyi aramazdım.

Çünkü bütün yollar,
bütün dualar,
bütün hayaller
senin gözlerinde tamamlanıyor.
Hüseyin Erdinç