Beni en çok sen anlamalıydın.
Yaslayıp başını göğsüme,
Sen duymalıydın,
Kalbimin çatırdayan yanlarını.
Yapa yalnız unutulmuşken bir hiçlikte
Ellerimden sen tutmalıydın..
Ben alışkınım da körlük illetine,
Bir sen görmeliydin sızlayan yanlarımı.
Bir sen dokunmalıydın
kuruyan dudaklarıma

Geceler boyu,
Hicranla yanarken şakaklarım.
Beni en çok sen sarmalıydın.
Bir yudumluk sevda şefkatinde
Sana demlenmeliydim sessizce.
Bu şehrin, griye çalan akşamlarında
Evimin yolu,
Sokağımdaki kandil olmalıydın..
Bir tek sana yürümeliydi ayaklarım..
Sende son bulmalıydı yorgunluklarım

Keşfedilmemiş topraklarına
Ben yelken açmalıydım
Kapılmalıydım fırtınalarına
Öyle güzel kokmalıydı ki tomurcukların,
Avuçlarıma damlamalıydı yaprakların.
Adını ben koymalıydım.
Adını adımla anlamlıydı hatipler.
Hikayelerini ben yazmalıydım,
Tarih kitaplarında,

Yokluğuna uyandığım ilk günden beri
Bir melankoli çöktü üzerime
Doğrulamadım büküldüğüm yerlerimden
Gönlümün,
Kırılgan çerçevesinden bakıyorum şimdi

Beni en çok sen anlamalıydın..
En çok seninle uyanmalıydı gözlerim..
Birtek sensizlikte sızlıyor ağrılarım..
Sanırım, sanırım en çok sana kırgınım.

"Sustum İşte" şiir kitabından