DersimliKiz bir zamanlar bütün kalbiyle sevmişti.
Sevdiği insana kendini hatırlatmak için çabalamış,
her mesajında, her bakışında
“ben buradayım” demek istemişti.

Ama bir süre sonra fark etti ki,
karşısındaki insanın aklı onda değildi.
Ne mesajlar işe yaradı,
ne suskunluklar…
Bir süre daha bekledi, belki fark eder diye,
ama o “bekleyiş” sadece kendi yaralarını büyüttü.

O gün anladı:
Aklı sende olmayana kendini hatırlatmaya uğraşmak,
çölün ortasında yağmur beklemek gibiydi.
Ne kadar çok çağırsa da,
yağmur bulutu gelmeyecekti.

İşte bu yüzden DersimliKiz,
artık kalbini boşa yoracağına
kendi değerini hatırlatmayı seçti.
Kendi yarasına merhem oldu,
kendi yolunda yürüdü.

Ve o yolun sonunda öğrendi:
Gerçek sevgi, seni görmezden geleni hatırlatmaya çalışmak değil,
seni unutmayana kıymet vermekti.