Kanatlar taktım omuzlarıma
uçmak için değil
düşerken de cennetine değsin diye kalbim

Gökyüzü bizi tam anlamıyla kabul etmedi
her yükseliş bir eksiklikti
her düşüş sonsuzluğun şarkısıydı

Kalbim
ateş damlası gibi boşluğa savrulurken
yine de ışığın gölgesini hatırlıyor

Belki cennet
yukarıda değil
yere çarpmanın en sessiz anındadır
Belki bir kalbin parçalanışı
meleklerin kanadını beyazlatır
sessizliğe yazılmış bir mucize gibi

Düştükçe anlıyorum
kanatlarım bana göğe değil
sana dokunmayı öğretti

Sen
kırık bir duanın içinde
Tanrı’ya gösterilen tek delilsin

Son düşüşte
kalbim evrenin taşına çarpacak
ve eğer cennet açılırsa
sebebi yalnızca senin adını
fısıldıyor oluşum olacak

Her düşüşte yeniden doğan
her sessizlikte yankılanan cennet
senin varlığınla tamamlanıyor
kanatlarımın ucunda parlayan

Ve düşerken
tüm yıldızlar duruyor
cennete değen tek gerçek el
senin ellerin

Hatice GÜZEN