şık metalden bir göğe bakıyordu

ağlamaktan ne uzaktı gözleri

önemli bir sessizliğe adapte olmuştu

kalbinden akan nehir kan değildi artık

büyülü bir ışık yükseliyordu yüreğinden

bu ışığın altında atlar dört nala koşuyor

tüm evren sevgiyle coşuyordu



biliyordu,

sevgi ile yaklaşamazdı ona

sevgi onun tohumu değildi

sular durulduğuna ve

yağmur dindiğinde

sessizlik hakim olacak

büyü tüm görkemiyle kainatı yeniden dolduracaktı

kazanan ile kaybeden o zaman belli olacak

renkler gerçekten de sonsuza dek

birbirinden ayrılacaktı.



büyülü evrene hoşgeldiniz diyecek

kocaman ağızlarıyla gülümseyeceklerdi,



dünya daha bir tozpembe görünecek

çok aşağılarda

gökyüzünün sessizlik dolu zarlarının altında

ışıklar bir bir yanmaya başlayacaktı,



dünya o zaman da bu zaman da

benzer türküsüne devam edecekti.