Ben hiç babasının gölgesinde yürüyen bir çocuk olmadım.
Dağ gibi göğsümü gere gere “Babam var!” diyemedim.
Sokak çocukları hırpalarken, düştüğüm yerde gömülüp kaldım.
Ben hiç güçlü bir çocuk olmadım.

Bilemedim annemin kokusunu,
dokunamadım o tenine.
Yüreğim koparcasına “Anne” diyemedim.
Saçlarım okşanmadı benim,
yaralarımı hep kendim sardım.
Sokaklar doyurdu çoğu zaman açlığımı.
Ben hiç güçlü bir çocuk olamadım.

Abimin suskunluğunda bir yüktüm ben.
Ellerimin soğuğunu avuçlarıyla ovuştururdu,
ama gözlerinden okunurdu yorgunluğu.
Abimin sırtına terk edilmiş bir bebektim ben.
O da dünyayı terk edene kadar...
Küflü bir hayattı tutunmaya çalıştığımız.
Onun için hiç güçlü bir çocuk olmadım ben.

Koskoca bir hezeyan oldu benim hayatım
Hep umut etmek zorunda kaldım.
Her çıktığım yolda yarım bırakıldım.
Kimsenin göğsünde yerim olmadı benim,
kimse karanlığıma ışık yakmadı.
Onun için hiç yaşayan bir çocuk olmadım ben.