Neye dokunsam
hep biraz da geceye dokunur ellerim.
Kendimi duyduğum vakitler,
toprağa inen yağmurun sesini işittiğim vakitlere denk gelir.
Ne vakit bir nehir akıp gitse gözlerimin önünden,
ne vakit ağaçların meyve verdiğini,
yeryüzünün yeşillendiğini görsem…
Ölümün ardından rengârenk dirilen baharı
ve toprakta yavaş yavaş kabaran bereketi görsem…
hep gece gelir aklıma

Gözlerimi göğe çevirdiğimde,
karanlık gecelerin içinde sakin ve sessiz akıp giden
Ay’ı görürüm.
Gözlerimden başlar hilalin ışığı aydınlatmaya beni.
Her şeyden azade, kendi yörüngesinde,
sadece Rabbi için akıp giden
zarif yolculuğunu seyrettikçe Ay’ın,
kendi hayat yolculuğum
akıp gider gözlerimin önünden.

Öyle bir gece ki
uzun vakitlerden sonra ilk ve son kez
Rabbimizin sözünün nuru düşüyor kainatın üstüne.
Uzun vakitlerden beridir
yüreklerin en derinine gizlenmiş umut,
ilk o gece başlıyor bir tohum gibi
çatlayıp yeşermeye.

Dokunduğum hayatlar...
Geçtiğim yollar…
Bıraktığım izler…
Yörüngem neydi benim?
Yorgunluklarım niye?
Ve hangi yolun yorgunuyum…

Ne zaman Ay’a baksam,
yeni bir delil bulurum beni insanlaştıracak.
Aydınlanır karanlıkta kalmış yanlarım.
Gizli sandıklarım olur aşikâr.
Umudum yenilenir.
Siyah bir sayfaya
kutsi harflerle yazılmış bir öğüt
ve bir ayet gibi okurum Ay’ın ışığını
gece gökyüzünden.

bilirim,
ruhumun konaklayacağı en güzel menzil olduğunu.
geceyi hatırlarım hep.
Bütün işimin gücümün sadece
geceyi dinlemek olduğunu düşünürüm.
Ona bakmak ve onu anlamak.
Gözümü nereye çevirsem
geceye dair bir iz.

Ne vakit bir yağmurun inişindeki rahmet kadar
sevindirse beni ağlayabilmek…
Allah’ın varlığına delil olarak gösterdiği yağmura,
denize ve yeryüzüne hayat taşıyan
mübarek geceye bakar,
dinlenirim.

Çünkü bilirim ki geceyi dinlemek,
Allah’ı duymaktır.
geceyi izlemek,
hayatı, dirilişi keşfetmektir.
Bu yüzden ben gece deyince
hep acziyetimi hatırlar,
şükrederim.

redfer