1
Yorum
10
Beğeni
5,0
Puan
138
Okunma
Dağların alnında rüzgâr,
köylerin kapısında aç susamış çocuklar,
benim kardeşim onlar,
benim yüreğimde yankılanan sancı.
Bir çift göz büyür geceyi yaran,
yanık tütün kokusundan,
sürülmüş tarlaların özlemiyle.
Eller nasırlı, ama gökyüzü hâlâ büyük bir masa,
bütün açlar, bütün yoksullar
oturacak yan yana bir gün.
Sürgün yollarında diken,
ama bizden yanadır zaman,
çünkü ekmeğin karası,
çünkü suyun berraklığı,
çünkü sevdaların inadıdır umudu yaşatan.
Yâr,
bir gülüşünle kalkar başkaldırılar,
bir dokunuşunla kavuşur zincirler denize.
Ve biz,
açlığın, sürgünün, zulmün ortasında
bir türkü gibi büyüteceğiz yarını:
Yaşamak bir ağaç gibi tek ve hür,
ve bir orman gibi kardeşçesine,
dağların göğsünde, ovaların ekmeğinde.
5.0
100% (3)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz