Mazindeki kirleri anımsatırsın,
Adın eyleme dönüştüğünde!

... ve mantığın bittiği yerde başlamıştın,
Beni bitirdiğin yerde...

Kısa bir dönemdin dışarıdan bakınca,
Her bir anın bir ömürdü içinde yaşayınca.

Koparılmıştım, o tütün kokulu diyardan,
Koparılmıştım, kanayan bir sevdadan.
Esaretle geçen gündüzlerden sonra,
Beni benden alır giderdi
Seni bana hatırlatan her gece.

Zifiri bir karanlığın yüzüne sinerdi,
İliklerime işleyen bir rüzgarın eşliğinde,
Sesim Şarlak Deresi’ne dağılır giderdi.

Utancından susardı zaman,
Hüzün sarardı her bir yanı.
Bir hafta hüküm giymeye inat,
Ulaşmak isterdi bu asi yürek
Şimdi el olmuş sana!

Gerçeğin elbisesini giydiremedim,
Aramızda uzayıp giden karanlığa,
Ve en sonunda gömdüm seni Mamak’a!

Dile geldi sözcükler zayıf bir anımda,
Belki bir gün kendini ararsın diye!...

Süleyman ÇETİNKAYA