Bir çığlık yükseldi gece yarısı,
Anne sesiydi, yarım kaldı ninnisi.
Bir damla süt yoktu çocuğun dudağında,
Kurumuştu açlıktan, uyuyamadı Gazze.

Duvardan duvara çarpan sessizlik,
Bir bebeğin son nefesiydi belki...
Kimi yandı, kimi taştı taşın altından,
Daha adını bile söyleyemedi.

İki göz bir damla yaşa döndü,
Saklarken oyuncak yerine kurşun…
Toprağa düşen her çocukla beraber
İnsanlık gömüldü usul usul.

Ekmek yoktu, su yoktu, gölge yoktu...
Ama bombalar vardı gece gündüz.
Bir lokma için yalvardı anneler,
Göğe açılan eller sessizce süzüldü.

Sen hiç açlıktan ölen çocuk gördün mü?
Öylece yatan, hafif, sessiz, kıpırtısız…
Küçücük bedeniyle dünyaya dar gelen,
Sanki bizden çok, göğe aitmiş gibi...

Gazze’de gece sabah olmuyor artık,
Çünkü sabah, hep bir mezar kazılıyor.
Ve dünya bakıyor, öylece, sessizce…
Utanç bile yüzlerine uğramıyor.

Nerdesin insanlık, nerdesin vicdan?
Bu kaçıncı soykırımın karşısında sustun?
Bir parça ekmek, bir damla su için
Neden gökten bombalar yağdırdınız?


---

Dünya’ya Sesleniş

Ey dünyanın tokları!
Ey koltuklarda rahat uyuyanlar!
Gazze’de çocuklar açlıktan değil,
İhanetten ölüyor aslında!

Neden bir uçak gıda indirmiyor?
Neden bir damla su gökten düşmüyor?
Yoksa siz de mi korktunuz adaletten?
Yoksa siz de mi öldürdünüz insanlığı?