Gözlerim sabahı görmez,
Çünkü içimde geceyi uyutmadım henüz.
Uykusuz bir dua gibi
Kendimle konuşur, kendimi sustururum.
Anılar... sanki hep bir adım ötemde,
Ama her adımda biraz daha uzaklaşır.

Bir sızı var kaburgamla kalbim arasında,
Ne tam ağrı, ne tam hüzün...
Yarım kalmış bir “ben” var içimde
Tamamlanmayı çoktan bırakmış.

İnandığım her şey,
Birer birer göç etti bu bedenden.
Ne sevmeye hâlim kaldı,
Ne de küs kalmaya bir sebebim.

Toprak gibi küstüm göğe,
Su gibi çekildim kıyılardan.
Her dua bir yara açtı,
Her cevap daha da susturdu beni.

Bir gün dönerim sanmıştım
Kendime, çocukluğuma, inandıklarıma...
Ama yol hep benden uzağa aktı.
Gidecek bir yer kalmadığında
İnsan içinden kaçmaya başlarmış.
Ben şimdi oradayım.

Ve bil ki…
Dönmeye gücüm yok.
Sarılmaya, anlatmaya, ağlamaya…
Gücüm yok.
Sadece içimden geçenleri
Bir şiir gibi göğe fısıldıyorum:
“Unutmadım, ama unutmak isterdim.”

Yusuf Ak (Yusâver)

Fon :Dil Tengî - Gücüm Yok