Gece...
bir suskunluk değil sadece.
Kimi için özlem,
kimi için dua,
kimi içinse hiçbir zaman tamamlanmamış bir cümlenin
son noktası…

Saatler geçer,
ama geçmeyen ne çok şey var içimizde.
Bir söz,
bir gülüş,
yarım kalmış bir bakış…
Hepsi geceyle gelir aklımıza,
çünkü gündüz unutturur,
ama gece hatırlatır.

Pencerene vuran rüzgârın sesi,
belki de birinin adını fısıldıyor sana fark etmeden.
Ve sen her gece
aynı soruyu soruyorsun içinden:
“Bu yürek hâlâ nasıl ayakta kalıyor,
bu kadar eksikle?”

Gece uzar,
uykular azalır,
ama gözyaşları hep aynı saatte bulur bizi.
Kimse görmez,
çünkü gecenin tanığı yıldızlardır yalnızca.
Ve yıldızlar…
sessizdir hep.
Tıpkı biz gibi.

Karanlığın içinden biri geçer bazen,
adını bile bilmeyiz…
Ama hissederiz,
biri daha vardır bizim gibi düşünen,
bizim gibi kırılan,
ve susarak iyileşen.

Gece…
bir nevi aynadır kalbimize.
Gündüz rol yapan ruhlarımız
sıyrılır sahneden.
Ve biz en gerçek hâlimizle
kalakalırız baş başa
kendimizle.

Eğer bu gece de
birini düşündüysen,
birini affetmeye niyetlendiysen,
ya da sadece bir dua fısıldadıysan içinden…
bil ki yalnız değilsin.

Çünkü gecenin dili sessizdir ama
her kalbe dokunur.

Yusuf Ak (Yusâver)