Öyle bir ağıt var ki bu dünyada
Seller depremler aldı gitti başını
Önüne ne bulursa kata kata
Ummadığın anda kalp krizi kırdı geçirdi ölen ölene
Kazalar her güne can alıp yayıldı.
Savaşlar insan insanın celladı oldu
Cinnet geçirip kendini ölümün kucağına atan atana
En ufacık tartışmada can kıyan kıyana
Ne bir sevgi ne bir saygı kalmadı dört bir yanda
Her ocakta bir ağıt nereye tutunsam bir ah bir çığlık
İşte yanıyor içimiz dışımız nefesimiz içinde binlerce canla birlikte
Kulaklarımda sesleri acıyla ruhuma yapışıyor dinmiyor gözümün yaşı
Sönmüyor içime düşen alevlerin cızırtısı
Oysa ne çok severdim ateşle hasbihâl etmeyi
Şimdiyse korkusu yüreğimde içinde barındırdıklarında
İnsanlık nereye gidiyor?
Nasıl olduk böyle biz?
Bizlikten çıktık öfke kin nefret kibir
Nereye kadar işte’.
Buraya kadar güneş alıyor artık çirkinlikleri
Doğa bu katliama dur diyor
İnsan insanı kırdıkça
Vicdanı elvermedi taştı doldu
Anlatmak istiyor kendi sesiyle duysun diye diye
Ah! yüreğim dayanmıyor bu acıya
Sen gittin can yoldaşım
Ben buralarda elimden gelmiyor hiçbir şey
Sen kavuştun yuvana Allah’a
Yoksa kaldırmazdı bunca kötülüğü
Kaldırmazdı o yufka yüreğin
Özlüyorum!
Yüzündeki her ufacık izlerini
Sesini kokunu nefesini dostluğunu
Artık bana güven vermiyor buralar
Sen gittin gideli tufan sel yangın aldı buraları
Yine de bir umudum var hala
Geriye kalanlarla birlikte el ele
Sevgiyle her canlıyı sarmak gerek!.
24.07.2025