Kırıldı rüzgârın dili,
bir çiçeğin dudağında
her rengin ortasında
senin adın vardı.

Toprağın kalbinden
yukarı doğru akan
sessiz bir çığlıktın sen,
ışığın en ince yerinden
geçip bana dokunan.

Bir arı kondu o sabah
senin en kırmızı anına.
Sessizce tanık oldum
nasıl da ürperdi içimde sevda
kanatlarında yüzüme çarpan o an.
Gözlerimde parlayan
bir renk vardı,
gökyüzünde hiç olmayan bir mor.

Seninle birlikte
açan bir çiçeğe döndüm.
Gövdemde sarmal sarı,
kanımda morun hatırası
sana her gelişimde
bir başka benin izini taşıyan.

Sevgi
tek renkten ibaret değilmiş meğer.
Bir yanımda utangaç bir beyaz,
diğer ucumda
zamanın öfkeli kırmızısı.

Ve sen
her rengime bakıp
"bu da sensin" dediğinde
öğrendim
yanardöner bir çiçek gibi
sever insan
hem değişerek
hem de hep aynı kalarak.

Şimdi,
dağın eteğinde
tek başıma açsam da,
seninle ışıdım güneşe doğru.
Arı,
o son öz damlasını alıp gitti,
ve ben hâlâ
o görünmeyen morun içinde,
senin renginde
usulca parıldıyorum.


Hatice GÜZEN