Konuşmadı kalbim, çünkü söz eksikti,
Sükûtun dilinde saklıydı hakikatin sesi.
Ne bir nida, ne bir şiir, ne de harf,
Yalnızca bir secde vardı, secdede bin âlem saf.

Dil sustu, gönül dile geldi nihayet,
Kelime olmadan konuştu ruh, ibadetle gayet.
Bir damla gözyaşı aktı alnın toprağında,
İçinde Elest’ten kalan ilahi bir hatıra.

Sükût, bir secde gibi eğildi göklere,
Yıldızlar sustu, melekler bile bekledi yere.
Ses değil, öz dile geldi o an,
Ve kalp, sessizlikte gördü Rahmân’ı tamam.

Ben sustum, ama her şey söyledi O’nu,
Bir yaprağın titremesiyle bile anladım yönü.
Sessizlik, en hakiki yakarıştı belki,
Sözsüz duâ gibi, sessiz bir aşk demekti.

Her harften daha gür, her nidadan daha derin,
Sükûtla dokunur kalbine Rahmân’ın serin selin.
Kıbleye değil sadece, içe çevirdim yüzümü,
Ve orada, en sessiz yerde duydum özümü.

Sükût, bir secdeydi ki kıyamdan da önce,
İçinde bin yakarış, bin niyaz gizlice.
Eğilmedim sadece toprağa dostum,
Varlığımın yükünden sıyrıldım usul usul, toz toz.

Ne dert söyledim, ne murat diledim,
Sadece sustum ve O’na yöneldim.
Söz bazen perde olur hakikate,
Ama sükût, aralar kalbin kapılarını latîfate.

Bir damla sessizlikle doğar sonsuzluk,
Ve o damlada kaybolur her varlık.
Eğildikçe ruhum, hafifledi yüküm,
Sözsüz bir secdeyle örtüldü tüm hüküm.

Yalnızca bir “Hu” yankılandı içimde,
Nefsin sustuğu o derin, karanlık biçimde.
Aydınlandı gönül, kelimeler yoktu,
Ama aşk vardı, secdeyle dokundu.

Yıldızlar sustu, gecenin dili tutuldu,
Secdede yokluk, varlıktan üstün oldu.
Kalbimle secde ettim, benliğimi değil,
Sükûtun secdesinde Hakk’a eğildim.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(23 Temmuz 2025)