0
Yorum
2
Beğeni
0,0
Puan
91
Okunma
Cennet bahçesinde yaşamak vardı da,
Dünyaya göç etmeyi ben mi istedim, hayat?
Ben mi seçtim acımasız bu yaşantımı?
Ben mi istedim böyle yaşamayı?
Neden açtın ruhuma kapanmaz yaraları?
Sormadın bir gün olsun, ne haldeyim, hayat...
Tutunduğum dallar bir bir kırıldı, gitti;
Gözyaşlarım, avuçlarımda kurudu, bitti.
İşte mutluluğun en son adresi:
Üzerime atacağın bir avuç toprak oldu, hayat.
Karalanmış bir kâğıt gibiyim, silinmiyor acılar;
Tuz basıyor yaralara, dinledikçe şarkılar.
Kanatıyor yüreğimi, mazide kalan anılar...
Sorma artık, kapanmaz bendeki yaralar.
