Emanet Ruh

Sığamıyorum kendime…
Ten dar geliyor,
Zaman gevşek,
Dünya ise yamalı bir kefen gibi.

Ruhum...
Başkasının evi gibi bu bedende,
Sessizce duruyor,
Hiçbir eşyaya dokunmadan.

Uyandığım her sabah,
Biraz daha unutuyorum
Kim verdi bana bu soluğu,
Ve ne zaman alacak?

Bazen içimde biri ağlıyor,
Hiçbir yüzü yok,
Hiçbir adı.
Sadece hissediyorum:
Ben değilim,
Ama içimde kalan tek benlik o.

Ruhum bir misafir —
Ne zaman gidecek bilmiyorum.
Ama gitmek istediğini hissediyorum,
Her gece biraz daha,
Her dua biraz daha,
Beni kendimden soyuyor.

Göğe baksam…
Geri çağıran bir göz hissediyorum.
Toprağa eğilsem…
Orada bekleyen bir huzur.
Bu ikisi arasında
Askıda kalmış bir rüzgar gibi
Tutuşuyorum.

Emanet verilmiş bu ruh,
Ne sahibiyim,
Ne de serbestim.
Sadece,
Kaybetmeden saklamaya çalışan
Bir yolcuyum.

S.K..