ne feci bir azap
onu böyle uzaktan seyretmeye mecbur olmam
ne talihsizlik
gönlümde yer tutan bu duyguların
nereden geldiğini
nereye gideceğini
bilmiyorum
tek arzum onu görmek

kırık dökük bir resim
bir de şiiri kaldı elimde
o giderse ben ölürüm
beni de al
götür beraberinde sultanım
al götür beni

onu gördüğüm zaman
kalbim yerinden çıkacak gibi oluyor
geceleri
kimseciklere duyurmadan
onu ilk kez tanımış gibi
her gece
seyrediyorum odamda ki resmini

yüklenmeye gönüllüyüm
ne olduğunu bile tam bilemediğim
bu yangını
ihtimal kendimi de
ikindi uykularına duçarım
göz kapaklarıma doluşuyorlar
tonlarca ağırlıkta

hiçbir sebep yok
saatler yerinde, oda da
değişen ben miyim yoksa
hepsi öyle tanıdık
içime öyle acıyla damlıyorlar
acıttıklarını söylesem…
nereden geldiği
daha önemlisi nereye gideceğini önemsemeden
böyle sancılar çekmiş biriyim

parmaklarımın arasında
kül olmaya yüz tutmuş sigaram gibi
gerçekte var mıydı
bilmiyorum
üzerinden kırmızı kalemle geçilmiş
iptal edilmiş
serüvenlerden ibaret şimdi

hep beni yanlış anladı
yanlış anlaşılmak dert değil
zaten yanlış anlaşılmaktan ibaret değil mi hayat
içim acıyor
bu acı hem günahım
hem onun bedeli
hiçbir azap
dahası yanlış anlaşılmak kadar
acı değil

ya kayıplarım
ya bana reva gördükleri
ben hatalarımın cezasını
keşke kendi adıma çekebilseydim
o zaman hiç olmazsa
böyle sorumlu tutulmazdım
hem geçmişin
hem de geleceğin önünde suçlu bilinmezdim
bu aşkın asıl maduru benim
şikayet etmeye hakkım bile olmadı hiç

ihanet etmedim hiç
vefasızlık yapmadım
ihanete uğramış benim
ilk an gibi
içimde bir yakınlık duydum
ona karşı her zaman
bekçisi ben oldum bu aşkın

hücremde
bıraktığı yerde
öyle dizlerimin üstünde
başım öne eğik
gözlerim olduğu yere çivilenmiş
durdum
bir heykel gibi

hiç açlık hissetmeden
ekmek istemeden
uyumadan, yorulmadan
geceler boyu
aşkını
bekledim durdum

akşamüstüydü ve temmuzdu
üstelik günler çılgın bir koşuyla güze akıyordu
hep yaşadım bu sevdaya ilişkin
bütün oluş ve akışları
bütün duyuş ve ürperişleri
bütün acılarını
hiç uyumadan
acıkmadan
susamadan

redfer