Sultan sensin, tahtında yalnız,
Hâkir yanında, sırdaşında,
İkisi de senin aynan,
Biri gölgede, biri ışıkta.

Tahtın, kırık hayallerle kurulmuş,
Hâkir ise kırık aynaların sesi,
Bazen susar, bazen bağırır,
Ama ikisi de aynı ruhun parçası.

Gönlünün sarayında gezinen rüzgâr,
Ne fısıldar bilinmez derinlerde,
Ama bir gerçek vardır unutulmayan,
Sultan ve hâkir, tek bir kalpte birleşir.

Sultan kimi sever, kimi yok sayar?
Hâkir neyi örter, neyi açığa çıkar?
Hepsi senin içinde çatışan savaşlar,
Düşman gibi görünüp dost olan hayaletler.

Kime teslim edeceksin krallığını?
Kime bağışlayacaksın umutlarını?
Hâkir de sultan da sensin,
Bulmacanın en büyük sırrı bu aslında.

Kendine hükmeden sultan,
Kendini küçümseyen hâkir,
İkisi arasında sıkışmışsın,
Kendi özünde bulman gerek yanıtı.

Sarayın duvarları suskun,
Ancak zamanın şiiri okunur,
Ve kalbinin aynasında yansıyan,
Bir bütün olarak kendin olur.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(9 Haziran 2025)