MECZUP

Bir zamanlar adı vardı,
Mahalleli selam dururdu.
Kravatı düzgün, saçı taralı,
Hesaplı kitaplı bir adamdı o.

Bir karısı vardı, bir de oğul,
İki gözde sevinç, üç yudum umut.
Akşamları ekmekle dönerdi eve,
İçinde kırılmamış tek bir cümle.

Ama bir gün dünya kustu yüzüne,
Bir yanlış iftira, bir yitik güven,
İnsan dedi sustu, yasa susmadı,
Kaldı ortada, tek başına bir "neden?"

Delirmedi aslında,
Sadece inancı büyüdü sığ kalıplardan.
Bir sabah ayazında sokaklara vurdu adımını,
Ve başladı:
“Ömrünüz uzun, gününüz hayırlı olsun!”

Kimi güldü arkasından,
Kimi dua aldı, gözyaşıyla.
Bir çocuk mendil uzattı,
Bir yaşlı kadın “amin” dedi yavaşça.

Kahvelerde fısıltı:
"Eskiden müfettişti bu!"
“Yok be, fabrikada müdürdü!”
Kimse bilmedi aslında,
O sadece kalbini duymaya başlamıştı.

Delilik dedikleri,
Belki de susan vicdanların çığlığıydı.
Sahi…
Deliren kimdi gerçekten?

Bir gün sordu biri:
“Niye dua edersin herkese böyle?”
Gülümsedi…
“Bir vakit bana kimse etmemişti,” dedi.
İçinden usulca.........

Abdullah ÜNLÜSOY (EFKARİBABA) KÜTAHYA