Harcanıp Gidiyor, Ömür Dediğin.

Bir bakmışsın çocukluk el sallamış uzaktan,
Mahallede çınlayan sesin susmuş çoktan.
Düşlerin yerlere düşmüş,
Dizlerin değil artık, kalbin kanıyor içten.

Bir bakmışsın gençlik göz kırpmış yıldızlara,
Aşkın adı unutulmuş eski duvar yazılarında.
Bir gülüşte dünya senin sanmışsın,
Oysa gülüşler bile yarım kalıyor zamanla.

Bir bakmışsın aynada tanımadığın bir yüz,
Göz altlarında yılların birikmiş hüznü.
Bir avuç saç beyazlamış sessizce,
Ve dudaklarında suskun bir “keşke” büyümüş.

Harcanıp gidiyor, ömür dediğin…
Bir kahvede unutulmuş çay gibi,
Bir mektubun son satırı gibi eksik,
Ne tam hatırlanıyor, ne silinebiliyor.

Harcanıp gidiyor, sessizce…
Anlamadığın bir şarkının içinde boğulurken,
Bir yabancının gözlerinde geçmişini ararken,
Zaman, elinden tutmadan geçip gidiyor yanından.

Ve sen…
Bir gün oturup düşünüyorsun,
Hiç doya doya yaşadın mı bu ömrü?
Yoksa hep “sonra” diyerek tükettin mi kendini?

Harcanıp gidiyor, ömür dediğin…
Bir gün değil, her gün biraz daha eksilerek,
Geri dönüşü olmayan bir yolculuk bu,
Ve hiçbir vedada durmuyor zamanın treni

Abdullah ÜNLÜSOY KÜTAHYA ( Efkaribaba)