GİDİYORUM

(Tasavvufi Nefes – Yakup Şimşek)

Gidiyorum...
Nereye?
Yâr’e.

Yâr...
Sevdam...
Anlamadım.

Canan kim?
Gül...
Nasıl Gül?
Gül kokulu Evladı Resûl.

Zor...
Neden?
Ötelerden öte,
Şah damarından yakın.

Menzil uzak...
Bende yol dikenli,
Olsun...
Batar,
Ciğerimde hissederim.

Ateş yakar,
Ateşler içindeyim.
Acı verir,
Bal olur, şerbet olur.

Baş verirsin,
Kurban olursun,
Can verirsin...
Ben bunu vuslattan sayarım.

Kim “Ben”?
Olmadı...
Var benlik!

Senin mi can?
O verdi.
Çık benlikten...
İnşallah.

Dilerse çıkarır,
Var mı gayret?
Verir...
Ondan beklersin.
Murad etmezse — olmaz.

Yok mu sende bir şey?
Gidiyorum varlıktan yokluğa.
Nereye?
Hakikat şehrine.
Nasıl?
Sevdayla.

Anlamadım...
Muhabbetle.
O ne?
Aşk.

Aşk mı?
Aşk-ı Âlâ.
Yani...
Allah.

Günahlarınla mı?
Var mı başka kapı?
Utanırsın...
Olsun.

Kabul eder mi?
Var mı başka kabul eden?
Ya etmezse?
Ağlarım...
Ya olmazsa?
Feryat ederim.

Olmazsa...
Benden çıkarım.
Ya sonra?
Sen derim.

Yine olmazsa?
Sen bilirsin, derim.
Bükerim boynumu...
Sonsuz merhamet sahibi O.

Muradım değil cennet,
Muradım Sensin — Cemâlullah.