İnsanı en çok ihtimaller yordu;
Yaşanacakken ertelenen ne varsa,
Kalpte kırık, dilde sustu.
Söylenemeyen her cümle,
Geceleri sessizce tamamladı kendini.

Ah Nazlım…
Bende sensizlik, bir yangının külleri gibi.
Soğumuş ama hâlâ içten içe yakan.
Gözlerin vardı…
Gecenin en duru anında bile sabahı hatırlatan.

Senden sonra ne gün yüzü gördüm
Ne de geceler bir şarkıya dönüştü.
Ay sırtını döndü karanlığıma,
Yıldızlar sustu.
Sadece adını fısıldayan rüzgâr kaldı yanımda

Her yol sana çıkarken,
Adımlarım beni içime geri götürdü.
Güller solar oldu elimde,
İnsanlar konuşur ama hiçbir cümle sen olmadı.

Ve ben…
Seni unutmayı değil,
Sensiz yaşamayı öğrenmeye zorlandım.
En zor ders buymuş meğer:
Varlığın yokluğun kadar ağır.

Kalbim şimdi sessiz bir oda;
Kapısı sana açık,
Ama adımların yok.
Sadece hatıranla yürüyen bir sessizlik var içimde.

Sen gittiğinden beri,
Her şiir senin adınla başlıyor.
Ve ben ne yazsam,
Altına sadece "sensizliktir" diye imza atıyorum