Bazen bir insan, her sabah gözlerini açtığında bile, sanki geceden kalma bir ağırlıkla uyanır.
Ne kadar susarsa, omzundaki yük o kadar büyür.
Söylenmeyen sözler, anlatılamayan dertler, yarım bırakılmış hayaller birikir, birikir…
Bir noktadan sonra nefes almak bile zor gelir.
Bir bakarsın, hayatta kalmak için değil, yük taşımamak için mücadele ediyorsun.

Her yeni gün başka bir ağırlık ekler insanın omzuna:
Beklentiler, kırgınlıklar, suçlamalar, yarım kalan vedalar, içine atılan fırtınalar...
Ve bir süre sonra, kalp küçücük bir kafese hapsolmuş gibi çarpar.
En güçlü görünen bile, bir gece “dayanamam” der,
gözlerini karanlığa kapar.

İnsan, yaşadıkça zayıflamaz aslında;
ama taşıdığı yüklerin, kendinden daha ağır olduğunu fark ettiği anda
yorgun düşer.
Bazen bir bakış, bazen bir cümle,
bazen de yalnızca sessizlik—
hepsi ayrı bir yük olur insana.

Ve kalp her şeyin altına ezilirken,
son bir fısıltı dökülür dudaklardan:
Kaldırın dünyayı üstümden,
bu kadar çok yükü taşıyamaz kalbim.

Çünkü insan, bazen en çok görünmeyen yüklerden yorulur.
Ve gerçek acı, kimsenin göremediği bir gecede,
sessizce kalbini terk ederken başlar.
Utku Can Güzel in kısa ve derin anlamlı sözlerinden biri...