Gecenin bahçesinde bir titreme:
Gülün gölgesine sinmiş kadim bir sır gibi yaklaşırsın bana.
Dikenlerin dudak payı bıraktığı o büyük sükûtla,
Aşkı yaralamadan, ama kanatmadan geçersin içimden.

Senin sessizliğin bile suskun değildir aslında,
Çünkü kalbin, kelimelerden önce konuşur.
Bir dua gibi düşersin içime,
Her mısrada senin kokunu taşırım,
Gül açmadan bile, varlığın yetiyor gül bahçelerine.

Bazen bir tebessümün bile
Sonsuzluğu bölmeye yeter.
Adını andığımda,
Rüzgâr yön değiştirir;
Ve gökyüzü bile derin bir iç çekişle bakar bana.

Ey Gülün Gölgesi,
Sana bakan herkes güzelliğini över,
Ama seni seven, gölgenle sarılır sana.
Çünkü gerçek aşık,
Senin teninle değil, gölgende yankılanan acınla büyür.

Ve ben işte,
O gölgeye secde eden,
Gülü değil dikenini seven adamım.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA