“İçimizde gömdüğümüz hayallerin mezar taşı yoktur.”

Kırıldım…
Ama ses etmedim.
Her defasında “geçer” dedim —
Geçmedi…

Ağrının ritmine
Alıştı bedenim…
İçime ördüğüm suskunluklarla,
Her gün biraz daha
Eksildim…

Kendime bile itiraf edemediğim
Bir yorgunlukla boğuşuyorum artık.
Ne dualarım eskisi kadar içten,
Ne de gözyaşlarım
Gizlenebiliyor geceleri.

Kimse duymasa da
İçimin çığlığını,
Ben, her yankıda
Biraz daha siliniyorum hayattan.

Bir umut kırıntısı ararken
Issız sokakların aralarında,
Kendi gölgem bile
Sırtını dönüyor bana, yazık...

Ben mi çok sahici kaldım
Bu cilalı yalanların arasında,
Yoksa herkes
Rolünü kusursuz oynamayı mı öğrendi?

Zaman…
Ağır ağır öğretiyor insana:
Her gülüş bir vedayı saklayabilir
Ve her “dost” bildiğin bir el
Bir gün sırtından itebilir…

Beni ben yapan ne varsa
Tek tek terk etti sanki…
Aynalar bile
Tanımaz oldu suretimi.

Sevdiğim ne varsa,
Mevsimsiz bir sonbahar gibi
Döküldü avuçlarımdan.
Tutunduğum herkes
Biraz çabuk unuttu ardından.

Sanırım…
En büyük yalnızlık,
Kalabalıklar içinde hissedilen…

Şimdi içim
Bir cenaze sessizliğinde…
Ne ağıt var, ne umut…
Sadece
Kendi yokluğuma alışmaya çalışan
Bir yürek var göğsümün orta yerinde.

Halil Kumcu
4 Temmuz 2025 / Cuma / Ankara