7
Yorum
14
Beğeni
5,0
Puan
175
Okunma
Ey Ege’nin yeşil tacı,
canım İzmir’im,
Göğsüne bir kor düştü,
kızıl bir kıyamet.
Sadece dağların değil,
yüreğimiz tutuştu,
Havada asılı kaldı
acı bir kehanet.
Çamların fısıltısı sustu,
kekiğin nefesi dindi,
İçti pınarların suyunu
arsız bir alev.
Kuşların yuvası,
ceylanın yurdu talan edildi,
Göğümüzden en güzel türküyü
çaldı bu dev.
Şimdi rüzgârda savrulan,
külden bir ağıt var,
Ağaçlar ki göğe uzanan
kara birer feryat.
Her biri toprağa dikili
birer mezar taşı kadar,
Sessizliğe gömüldü
o yemyeşil hayat.
Bu yangın sönmeyecek suyla,
toprakla, inan,
Yüreğimizin tam ortasına
çöktü o kara duman.
Sincabın telaşı,
kaplumbağanın
sabrı yandı o an,
Kalbimizde küllenmeyen
bir acıdır zaman.
5.0
100% (10)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz