Annem ’e..

Annemdi... İlk dokunuşu hayatın,
Ölümle burun buruna geldiğimde
"Dur" diyen bir çift eldi.
Sımsıcak.
Çay gibi,
Kekik gibi,
Süt gibi…
İyileştirirdi varlığı.

O sustuğunda,
Dünya biraz daha karanlık olurdu.
Bir lambanın cılız ışığı gibi
İçimde titrerdi adı:
“Anne…”

Ben hep güçlü görünmeye çalıştım.
Ama bilir misin,
Ne zaman yorulsam,
Ne zaman kalbim paramparça olsa,
Kendimi annemin dizlerinin kıyısında hayal ederim.
Orası hâlâ en güvenli sığınak.

Annem…
Hakkında bin kelime yetmez,
Bir bakışı yeterdi.
O susardı, ben anlardım.
Ben kırılırdım, o toplardı.

Bazen bir dua olurdu sesi,
Bazen bir ninni.
Bazen yok saydım kıymetini,
Ama kalbim asla terk etmedi izini.

O gittiğinde bir çağ biter,
Kalbim yarım kalır bilirim.
Ama yaşadığım sürece,
İsmimin önüne yazacağım tek kelime odur:
Annesiyle büyüyen bir kadın.

Ve ne zaman aynaya baksam
Yanaklarımda onun gençliği,
Gözlerimde onun yorgunluğu vardır.
Ben,
Annemin dua etmiş hâliyim.

Ve bilirim,
Bir gün hayattan geçerken adım anılsa,
Biri "O, iyi bir kadındı" derse,
İlk pay senindir anne...
Çünkü sen,
İçimdeki bütün iyiliğin
Ve inceliğin kaynağısın.
Sen annemdin,
Ben de hep senin çocuğun kaldım…

Ve bazen susarım…
Çünkü annem öyle bakardı ki,
kelimeler kendiliğinden utançla geri dönerdi içime.
Ben o bakışın terbiyesiyim.
Ben annemin suskunluğunda büyümüş bir iç çekişim.
Bir adım atsam,
hep onun sesi gelir kulağıma:
“Dikkat et, düşersin.”
Ben o sesi yıllardır içimde bir yastık gibi taşırım.
Kimi zaman başımı yaslarım,
kimi zaman gözyaşımı…

Çünkü annem,
bir kadın değildi sadece,
zamandı…
geçmişim,
bugünüm,
ve bir gün göğe karışacak yarınımdı.

Ben onunla yürüdüm
yaşamanın kenarından…
Ve o kenarda,
bir yanda uçurum vardı,
bir yanda annemin elleri.

Ben hangisini seçtiğimi hiç unutmadım.

Çünkü annemdi.
Ve annem en başta gelirdi.

Peri Feride ÖZBİLGE

17.06.2025