(ve belki de olmayanlara)


Biliyor musun, bazen kendimi anlatmaya değil
anlatılmadan kalmaya daha yakın hissediyorum.
Çünkü öyle zamanlar oluyor ki
sadece var olmak bile
fazla geliyor kalbe.

Ben bir hindibayım
Ama yalnızca çiçek olduğum sanılmasın;
çünkü ben
görülmeden yaşayanların
adı unutulanların
yoldan geçen rüzgârda bile
iz bırakamayanların
bedeniyim belki de...

Çocukken evet, bir zamanlar çocuk olduğumu hatırlıyorum
göğe baktığımda hep anlam arardım.
Fakat büyüyünce fark ettim ki
anlam bazen toprağın derinliğinde
bazen de gövdeme konan bir karıncanın sessizliğinde saklıymış.
Ve şimdi anlıyorum:
Ne zaman bir şeyin peşine düştüysem
o şey beni çoktan geçmiş olurdu.

İşte bu yüzden
ben çoğu zaman yerimde kaldım.
Ama yerimde kalışım
sanma ki teslimiyet;
bilakis
sürekli kendi içime yürümekti.

Zira her rüzgârda dağılırken
bir parçamı bıraktım başka yerlere:
birini bekleme sabrımı taşlara
bir şeyi affetme gücümü köklere
ve sevilmeme kırgınlığımı
açıkta kalan yapraklarıma.

Yine de
hiçbir düşüşümde "neden ben?" demedim.
Çünkü biliyorum:
Sorularla dolu bir varlığın
cevaplarda huzur bulması beklenemezdi.
Ama "nasıl?" diye sordum çok:
Nasıl bu kadar görmezden gelinir?
Nasıl her baharda yeniden açmam istenirken
hiçbir kışta hatırlanmam?

Yine de büyüdüm.
Kendi içimde, kendi halimle.
Ve öğrendim ki
insan bazen sadece bir iz bırakmak ister
ama ayak izi değil
bir sessizlik
bir bakış
belki de bir çiçek tohumunun savruluşu gibi…

Şimdi bu mektubu yazarken
ne bir cevap bekliyorum
ne de bir el uzanmasını...
Ama olur da
bir gün birisi
bir duvar dibinde açan sarı bir çiçeğe eğilir
ve “Bu sen misin?” diye sorarsa
bil ki ben hâlâ oradayım.
Dağılmış, ama kaybolmamış.
Yalnız, ama eksik değil.
Suskun, ama unutmamış.

Ve işte o zaman
bu mektup bir çiçeğin değil,
bir ruhun özeti olarak okunacak.

Ben Hindiba.
Ama belki biraz da senden kalmayım.


Ferdaca



Not:
Eğer bir gün
toprağın üstünde yürürken
göz ucuyla bile olsa bir hindibayı fark edersen
lütfen eğil.
Çünkü belki o ben olurum
belki de senin içindeki o unutulmuş parçan.
Ve her ne olursa olsun
görülmek bazen
yeniden doğmaktan daha kıymetlidir.