Ah be dünya…
Ne verdin ki bana,
Biraz umut, çokça hüsran mıydı armağan?
Bir gülüşe bin gözyaşı sığdırdım,
Sustu hayaller, içimde kırık bir zaman.

Kucağında büyüttün düşlerimi,
Sonra tek tek kopardın dallarından.
Bir dost dedim, yürek sandım,
Meğer her omuz... bıçakların yuvasından.

Sonsuzluk sandım seni çocukken,
Bir oyun gibi rengârenk, aldatıcı.
Büyüdüm... ve anladım bir gece,
Senin en büyük yalanın: “Bekle biraz daha” deyişi.

Ne aşklar geçip gitti iz bırakmadan,
Ne vedalar kazındı sesimden derine.
Tutunacak dal sandım birkaç gülüşü,
Ama her sevda... gömüldü kendi kendine.

Ah be dünya, hep alan oldun,
Verdikçe daha çok istedin kalbimden.
Bir dilim huzuru esirgedin,
Çok mu geldi bir insanın kaderinden?

Şimdi soruyorsun: "Ne alasın?"
Cevabım yok... çünkü zaten aldın her şeyi.
Geriye bir ben kaldım, eksik ve yorgun,
Ve bir çift göz... boşluğa bakan, seni beklemeyen... seni sorgulayan.

@NURAL BEKTAŞLI