Bir buzdağının tepesinde
Birbirine yabancılaşmış
İnsanları izliyorum.

Ara, ara

O bir zamanlara
Dalınca gençleşiyor,

An’a dönünce de
Hep yoksullaşıyorum.

Yaşlı ve ezilmiş
Bedenimle,

Şimdi

Değismeyen hiç birşeyle
Değisen çok şeylerin
Arasında sıkışmış
Her yeni anın,

Değerini ölçüp
Biçmekle meşgulüm.

En yanıltıcı hileleri
Hep zaman yaratıyor

Alaycı küstah
Bir gülümseyişle

İçimde ki gizli
Zayıflıkları keşfederek,

İtiraf etmeliyim ki
Hayat belirtisi biraz
Aklımı esir aldıkça,

Tükenmiş zekamı
Yeniden parlatmak için

O anı yaşayan
İnsanlar mezarlığında

Kendime yeni
Kanıtlar arıyorum.

İyi insan kokusunun
Azalıp

Kötü insanların
Boğucu havasına
Mecbur edilerek.

Aldatmaya ve kandırmaya
Meyletmiş

Kendini sürekli
Gizlemekten zevk alan

Ey ! Ulu güç

Beni sinir sarhoşluğuna
Tutmaktan niçin
Bu kadar zevk alıyorsun.

Farkında mısın ?

Bu insan bataklığında
Artık hiç kimse
Senin blöflerini yemiyor.

Çünkü herkes
Kendi heykelini
Dikmekle meşgul....

Nevzat TAŞKIRAN