Damla damlayım şimdi, topla toplayabilirsen
Kızgın demirler dağlıyor artık göğsümü
Eskiden böyle değildi akşamlarım
Çaresiz uyanmazdım sabahlara
Artık açılmayacak perdeleri penceremin
Sana en içten ’günaydın’ diyemiyeceğim
Bundan böyle gülemeyeceğim içten
Kafdağı ötesi masalları duyamayacağım sesinden

Yokluğunda öyle dağılmışım ki ; her köşede ayrı bir parçam
Her gelen bir başka yıktı hayallerimi
Batan gemide kaldı umutlarım
Ve şimdi öyle çaresizim, yılgınım
Dudaklarımda şarkıların suskunluğu var, söyleyemediğim
Yoksa başımda ağrılar böylesine uğuldamazdı
Oturup ağlamazdım her sokak başında
Ama sen üzülme, üşüdüğümdendir bu böyle titreyişim
Bir yerde unutulmamandır, belki de seni düşünmektir
Bütün renklerin bir de ; güz sarısına boyanışı
Böyle çaresiz seslenişim sana

İşte yine gece yarıları sana bu mektubum
Sorma beni ; hangi karanlıklarda yitmişim !
Az sonra son yaprağını da koparacağım zamanın
Yokluğunla dolu, bir yaş daha tüketeceğim
Yalnızlığımın kollarında
Sensizliğim boy vermeyecek artık kangren arzularıma
Ve... Anılar geçecek gözlerimin kanlı denizlerinden
Sağanağı başlayacak birazdan sensizliğimin
Mavi yangınlar üşüşecek kirpiklerime
Tutuşacak yüreğim... az sonra !

Bırakacağım böylece sana yazmayı
Eski bir şarkı ıslanacak kan oturmuş gözlerimde
Sonra kapanıp sararmış bir resmine
Artık son güz yoklamasında ağlayacağım
Bir sigara daha küllenecek dudaklarımda
Hayalinle dalacağım uykularıma
Bir de... Varlığını anımsayacağım sanki yanımda olsan
Ne olurdu yanımda olsan
Ne olurdu bu akşam !

Yoksun
Kirpik uçlarımda tutuyorum
Seninle dolu zamanları
O eski akşamlar bir başka tütüyor gözlerimde
Bahar bahçelerinin renkli yokuşlarını
Bir daha çıkamayacağımı biliyorum
Kavuşmak, vuslat mı ? öyle zor biliyorum
Kalbimden mektuplar yazıyorum sana
Hepsi cevapsız
Hüznümden çaresiz mısralar yazıyorum
Yorgunum, elim kolum bağlanıyor
Biliyor musun ?
Seni arıyorum... ama yoksun !
Yoksun ! yoksun !

Günay Koçak

20/5/2025