Bu yüzden şimdi,
konuşmam az,
kelimeleri seçmiyorum artık,
onlar beni seçiyor.
Çünkü çok konuştum bir zamanlar,
duymayanlara…
çok sustum, anlayan kalmayınca.
Bakışım derin…
Çünkü gördüm.
İnsan dediğinin,
göz ucuyla sevip,
yürekten terk edebildiğini.
Sadakat sandığım bazı duruşların,
sadece konfor sürdükçe gerçek olduğunu…
O yüzden şimdi,
bir bakışla okurum kalbin özgeçmişini.
Ve çoğunu çevirip kapatırım,
ilk sayfasında.
Gidişim sessiz.
Ne vedalarla uğraşırım,
ne geri dönüp son sözler ararım.
Beni tanıyan bilir,
ben bir kapıyı çekip gittiysem,
ardında hâlâ bir yangın vardır.
Ama ben artık,
yangınlarda değil,
küllerde yürümeyi öğrendim.
Unutmam…
Hiçbir şey kolay olmadı bana.
Ama kolaya da düşmedim.
Çünkü ben buraya
düşe kalka değil,
düşüp kalkarak geldim.
Her yara bir ders oldu.
Bazısını sakladım,
bazısını göstermek zorunda kaldım,
ama hepsinde bir şey öğrendim:
Hayat, adil değildir…
ama öğreticidir.
Zamanla anladım:
Büyümek, yaş almak değil,
kırıldığında da yıkılmamaktır.
Gülmeyi, ağlamadan;
sevmeyi, sahip olmadan;
ve gitmeyi, arkama bakmadan
öğrendim.
Artık yolum tek,
ama içim kalabalık.
Hâlâ geceleri konuşurum kendimle,
ama sabahları
hiçbir şey olmamış gibi susarım.
Ve işte tam bu yüzden,
sessizliğimde bir bilgelik,
bakışımda bir iz var.
Çünkü ben,
sadece yürüyen biri değilim…
kendini taşıyan bir adamım.