rüzgar sert eserdi gecelerce kışın
lambalar bile
nefesimizin buğusuna sokulurdu
bir dev gibi
korkardım üzerimize düşen gölgelerden
hem fırtınadan
hem karanlıktan
hem de kardan korkardım
ben

karların üzerinden yürür gidermiş soğuk
ormandaki hayvanlar da
çok korkarlarmış geceleri
kimi kimseleri yokmuş
öksüzmüşler

soğuktan tiril tiril titrermiş ağaçlar da
korkudan donup kalırmış
dedem masal anlatırken
ben onları düşünürdüm hep
uzun uzun masallar anlatırdı dedem
türlü türlü masallar
kış geceleri

derdi ki hep
bu benim nehrim bak
bu benim göğüm
bak bu benim toprağım
mis gibi ter kokan…
benimle aynı kökten
bu dağ
bu taş
benimle aynı soydan
bu ayaz
bu soğuk
mevsimler benim anamın oğlu
ağlayan rüzgarda anam kızı

dedem anlatırdı çoğu zaman
kış gecelerini
memleketi saran gavur istilasını
bir gün biri saldırırmış
bir gün ötekisi

evleri yakar
önlerine kim çıksa öldürürlermiş
aman vermezlermiş hiç kimseye
kimseye acımazmış düşman
ölüm üzerine ölüm
kan üzerine kan akarmış
nehirler
geceleri sabaha kadar

bir felaketin pençesinde geçen
hüzünlü yılları anlatırdı
dedem
nice savaştan sağ çıkmış
nice zaferler kazanmış
bir uçtan uca doğarken güneş
kaç gün ışığı şahidiymiş

kaç tepenin karlı doruklarına uzanan
kaç kar tanesi
kaç yağmur damlası
sayısız
hesapsız kaç ölüm

redfer