SAVAŞTA KADINLAR

Gölgeler kadar çekingen kadınlar
Cehennem dehşetinden
Kanadı yanmış kuşlar gibi çıktılar
Umudun ateşini, yıkımın ortasına yaktılar

Korku, içlerinde bir canavardı.
Kadınlarımızın çığlığında,
Yeni bir cephe açılıyordu,
Görenler sustukça.
Geçiyorlardı yalnızlığın işkencesinden.

Yaşamı omuzlarında getiriyor bir kadın
Kurak bir ölüm çölünden geçmiş geliyor
Kapkara ve sesiz yalnızlığın ortasından
Dimdik, yaşamı, sevgiyi savunuyor
Çaresizlikten, sulardan uzak var oluyor.

Onlar çocukları genç öldürülen analar.
Gözyaşlarından ırmaklar yaptılar
Sönmedi içlerinde yanan ateş
Acılarını tütünlerle ipe dizdiler
Sevgi köprülerinden ele ele geçtiler.

Yoksulluk hain, ölümse onlara dönekti
Geride kalan sancılı birer yürekti
Her gecenin karanlığına onu ektiler.
Unutamadılar etten kemikten yüzleri
Akıllarında kaldı nefesin can verdiği sözleri.

Katliamlardan artakalan kadınları Anadolu’nun
Çözüyorlar saçlarını denizden yansıyan sabahın ışığına
Mezarlar kazıyorlar gökyüzüne, sulara
Yüreklerine dar geliyor mezarlar, ölenlerine de
Çözülen saçları külden, genzimizi yakıyor
Acılarıyla süslüyorlar bizi, bayramlık çocuklar gibi
Aydınlıklar koyuyorlar, avuçlarımıza
Ellerimiz meşale olup yanıyor, yarına umut oluyor

Hürdoğan Aydoğdu