..........

bir vadide açan tek çiçek gibiyim
kokunla yeşerip, sensizlikle kuruyorum
sana en çok
ulaşamadığımda büyüyorum

gökyüzü kadar sana bakarken
toprak gibi altında eziliyorum
ve her gece
yıldızları senin adınla susuyorum

gözlerin...
bir çift kırlangıç:
her baharda döner ama
hiçbir yuvaya konmaz

dudağın...
bir nar çiçeği
yakınına vardıkça
kan renginde patlar içimde

seninle geçen bir düş,
bin yıllık uykusuzluk
zamanı büksem
yine de varamam
çünkü sen
zamanın kıyısında, benliğimin ötesindesin

adını yazdım
yüzümdeki çizgilere
her tebessümde
kanayan bir sızı gibi taşıyorum

ellerim...
yüzünü unutmasın diye
göğe çizer suretini her sabah
ve rüzgar
senin olmadığın her an
beni bir başka yıkıntıya savurur

seni yaşamak…
bir volkanın içinde
serinliği özlemek gibi
yakarak severim
ama dokunamam

çünkü aşkın
göğe meyletmiş bir dağsa
ben
eteklerinde bekleyen
çaresiz bir kurbanım

ve ben,
senin olmadığın sabahlarda
gölgene su veriyorum
belki serinliğinde
biraz sen kalmıştır diye

aşk, bir fısıltı gibi dolaşıyor içimde
adı sensin
ama sesi yok
bir harfini okusam
kalbim taşar kıyılara

gecenin en sessiz yerinde
adını bir dua gibi
bir günahsızlık gibi
bir kehanet gibi mırıldanıyorum
çünkü sevmenin günahı yok
ama bu ayrılık cehennem gibi

ellerim büyüyor, sana yetişemiyor
kalbim, bir kervan gibi
susuzluktan çatlıyor
ama yola yine de düşüyor
çünkü aşk dediğin
hep varamamakla olurmuş

ve gözlerim
senin olmadığın her yerde
bir iz arıyor
bir ses
bir soluk
bir zamanlar “biz” olan gölgemiz
hangi duvarın ardında ağlıyor şimdi?

işte ben,
her sabah yokluğuna uyanan
bir varlık gibi
yarım bir dua
eksik bir mısra
ama yine de
her zerremle “sen” diyorum

çünkü…
aşk, seni severken
kendine veda etmektir


Peri Feride ÖZBİLGE
30. 04. 2025