0
Yorum
1
Beğeni
0,0
Puan
89
Okunma
Gecenin en sessiz anında
adını fısıldıyor duvarlar.
Yalnızlık bile alıştı sana
çünkü her boşlukta sen varsın.
Ay, penceremden içeri sızarken
gölgen düşüyor ellerime.
Tutmaya kalksam da
hep biraz uzağımda kalıyorsun.
Bir şiir yazıyorum
ve her mısra sana çıkıyor.
Kalem bile ezberlemiş artık
kalbimin harf harf seni anlattığını.
Kalbimin derinliklerinde
bir yol var sana çıkan,
ne fırtına durdurabildi
ne de zaman silebildi izlerini...
