Merak etme, her sabah sularım çiçekleri,
Umudum suya düştü, nerden çıktı bu lodos?
Yağmur sonrası çıkar gökkuşağı renkleri,
Geldi çok beklediğin aylardan, bak, Ağustos...

Cuma vakti sabredip arıyorum gölgeni,
Hiç aklımın ucundan geçmez seni unutmak.
Bağrıma çığlar düşer, bırakma öyle beni,
Göreceğim diyorsan; kalbim yara, saçım ak...

İsmin gece yazıldı, Avnî’nin divanında,
Yokluğun hançer gibi çektiğim çile nedir?
Gözlerin nemli olsa, yıldız kayar anında,
Sen gideli bu elden, bedenim harabedir.

Bitecek gibi değil bu kâbus, bu cehennem,
Her akşam pencereden bakıyorum; sen yoksun!
Senden yadigâr kaldı gözlerimde hâlâ nem,
Eskiden olurdu ya; saçların gülce koksun.

Kalbim senin yerindir, sensin aldığım nefes,
Hangi diyara gitsen, sana aşkım eksilmez.
Zaman zaman bitse de içimdeki bu heves,
Sularda yürüyorsan, ’O’ndan umut kesilmez.

| Gökan Öztürk