Var mısın
-kim var denince
hiç tereddütsüz
-ben varım demeye

Hazır mısın
ilk emirde
yollara düşmeye

Giyinip heybet esvabını,
korkakların üstüne çökmeye

Söyle
taşıdığın beden
sergiler mi omurgalı bir cesaret
titretir mi muhatabını gördüğü yerde

Gözlerin
bakar mı en keskininden
sıkar mı bir kurşun gözbebeklerin
vurur mu zalimi
kalbinin orta yerinden

Dilin okur mu
en üst perdeden
söylenmemiş ne kaldıysa geriye
mazlumun susturulan sesinden

Haykırıp nidâ nidâ
ulaştırır mı bihaber umarsızlara
kesilen son nefeslerden

Elerin
parçalar mı zulmü
böler mi bin yerinden
kaldırır mı düşen hakkı,
kırılan onuru,
toplar mı dağıldığı yerden

Ayakların
çiğner mi
çiğnenen gururların müsebbibini,
ezer mi hiç acımadan
insanlığın üstünde tepinenleri

Ya yüreğin
buğzetmekten başka ne yapar söyle
yanar mı kor gibi alev alev
yükselir mi içinde harlanan ateş
yakar mı katilleri bir bir

Önce yokla bakalım
yerinde mi yüreğin hele
Ve yürek mi gerrçekten
bir et parçasından öte

Vasfın eşrefi mahlûk mu
Alâ-yı illiyyine uzanan,
Ya esfeli safilinden uzak mısın fersah fersah onu söyle.

Yok,bir cesetten ibaretsen eğer
bakışların korkuya gebe
ellerin boğacak kadar marifetli
ayakların ezecek kadar kudretli değilse

Dilin hapis
dudakların mühürlü
Ve yüreğinde ürkek kuşlar
uçuyorsa bir köşeden bir köşeye
sen dur orada
hiç zahmet etme

Bize
cesarette aslan
sebatta dost
yeisle düşman
yürüyüşüyle ölümü korkutan
zülfikâr sahibi bilek
’Ahzab’daki yiğitler gibi
Hamza yürekliler gerek.