Gecenin en karanlık, en sessiz anında,
Yalnızlığın soğuk nefesi şimdi ensemde.
Sanki bir hayalet gibi, her zamanki haliyle,
Dinmez bu acı, varlığınla yokluğun arasında.

Duvarlar, neşeyle yankılanan kahkahaların,
Ve fısıldanan aşk sözlerimin sessiz tanıklarıydı.
Şimdi yalnızlığın yankısı iç çekişlerim,
Boşluğun uğultusu, sonsuz sessizliğim oldu.

Gözlerimi kapattığımda dönen hatıralar,
Zihnimde bir film şeridi gibi canlanan anlar.
Gülüşün, bakışın, dokunuşun, hepsi bir yalanmış;
Birer hayalete dönüştü, zihnimde açılan yaralar.

Sensiz geçen her an, kalbime saplanan hançer,
Her nefes alışımda ciğerime sensizliğin kokusu eser.
Neden gittin? Neden beni bu dipsiz kuyuda bıraktın?
Cevapsız sorular beynimde, hiç cevap bulamayacağım.

Belki de bu, aşkın en acımasız yüzüydü, inan,
Yalnızlık iliklerime kadar işler, bu canım yanmaya başlar.
Sanki bu dünyada kimsesiz yapayalnızım kalmışım ben,
Senden başka kimse anlamaz, içimde nasıl bir isyan var.

Herkes kendi hayatına devam ederken, ne garip,
Ben senin yokluğunda kayboldum, ne büyük bir acıdır bu!
Bir zamanlar birlikte çizdiğimiz hayalleri, yaktın kavurdun
Şimdi ise birer kül yığınına döndü, rüzgarlara savurdun.

Gözyaşlarım yanaklarımdan, sessizce süzülüp damlar,
Her damlası, içimdeki derin acıyı yansıtırlar.
Keşke bu gözyaşlarım seni geri getirebilseydik
Keşke zamanı geri alabilseydik, sevgimize yeniden başlardık.

Ama biliyorum, bu sadece bir hayal, bir yalandı,
Geçecek diyorlar, zaman her yaranın ilacıymış,
Ama bu yara kapanacak gibi değil, sürekli kanıyor,
Her geçen gün daha çok özlüyorum seni, içim yanıyor.

Acım her geçen gün daha da derinleşiyor,
Sanki kalbim sensizliğin ağırlığı altında eziliyor.
Belki bir gün bu acı diner, belki de sen gidersin,
Belki bir gün seni unutur, yeniden sevebilirim.

Ama o güne dek, sensizliğin karanlığında kalarak,
Kaybolmaya devam ederim, içimde isyanlarla.
O güne kadar, kalbimde sadece senin adın çınlayacak,
Bitmeyen, dinmeyen bir senfoni gibi hep yankılanacak.