Ey bu dünyada beni bir başıma bırakanlar, ey gözyaşlarıma kör, feryadıma sağır olanlar; vasiyetimdir: size, öldüğümde kimse gelmesin mezarıma. Ne bir fatiha okunsun ne de bir damla gözyaşı dökülsün toprağıma. Zira ben bu hayatta, her nefeste yalnızlığı tattım, her adımda terk edilişi yaşadım. Siz bana hayattayken bir mezar kazdınız sessizce, şimdi o çukurda bir başıma yatmak isterim, huzur içinde...

Hep ağladım ben; sessizce, kimsesizce. Gözyaşlarım çağlayan oldu, içimde boğuldum. Kimseler görmedi, kimseler duymadı bu feryadı; ne bir el uzandı ne de bir can yandı bu acıdan. Bu yalan dünyada bir mum gibi eridim, tükendim. Terk edildim her defasında, kalbimin kapıları yüzüme kapandı. En sevdiklerimden bile vefa bulamadım, yaram hep kanadı, kabuk bağlamadı bir kez bile. Her yeni sabah, içimde yeni bir yara açtı, her akşam, yalnızlığın koynunda uyudum ben. Şimdi rahat edin, zira ben gidiyorum, yükünüzden kurtuldunuz benden! Bir nefes kadar yakınken bile uzak duranlar; şimdi bir ömür boyu vicdanınızda sızı bırakacağım, emin olun!

Hiç kimsem kalmadı sanki, ruhum bedenimde bir gölge gibiydi. Adımımı attığım her yerde bir boşluk karşıladı beni. Oysa çok sevdim, çok bağlandım; canımı bile verdim, kıymetimi bilmeden. Ama ne çare ki, sevgime karşılık hep hüsran buldum, hep kırıldım, hep yenildim bu acımasız kadere! Yalnızlık bir yorgan oldu üstüme, soğuk gecelerde titreyen ruhumu sardı. Şimdi sonsuz bir uykuya dalıyorum; belki orada bulurum bir teselli, belki orada kavuşurum hiç tatmadığım huzura... Ruhumun son fısıltıları bunlar; sizden son isteğim, son çığlığım!

Hayatıma değmediğiniz her an için, kırmaktan çekinmediğiniz her kalp için. Ağlayın şimdi! Ama benim için değil, kendi vicdanınız için, kendi acziyetiniz için! Unutmayın, ben yokluğumla bir ders oldum size, aynanız oldum. Belki anlarsınız o zaman, bir canı yakmanın bedeli neymiş, kimsesiz bırakmanın acısı neymiş, bir kalbi paramparça etmenin ağırlığı neymiş! Benim sessiz çığlıklarım, şimdi sizin kulaklarınızda birer çile olsun!

Mezarım sessiz kalsın, tıpkı da hayatım gibi. Üzerinde ne bir çiçek bitsin, ne bir kuş ötsün, ne de bir insan gölgesi düşsün. Sadece rüzgar uğuldasın, benim dilsiz feryadımı fısıldasın, kuru yaprakları savurarak yalnızlığımı anlatsın. Benim yokluğum, sizin vicdanınızda bir yara olsun; kapanmayan, sürekli kanayan bir yara. Benim sessizliğim, sizin kulaklarınızda çınlasın, uykularınızı kaçırsın. Çünkü ben, bu dünyadan bir ruh olarak değil, bir feryat olarak ayrılıyorum. Ve bu feryat, sonsuza dek sizinle kalacak; bir pişmanlık olarak, bir vicdan azabı olarak. Ta ki siz de benim gibi, yalnızlığın o buz gibi kollarına düşene dek...