Zoruma gidiyor, hem de ne zoruma gidiyor! İnsan dediğimiz, herkesin içini doldurduğu bir boşluk gibidir. Bir nehir gibi akar zaman, kırılmak da ona benzer; yavaş yavaş, derin derin. Bazen bir bakarsınız, kırılmışsınızdır ama kimse fark etmez. Sigarayı yakarken, sigara içmek gibi bir şey. Dumanını çekersin, ama o duman senin içinde de kalır, birikir. Kalpten sevgi beklemekse, çiçekten yağmur beklemek gibidir; yağmurun düşmesini beklemek gibidir. Kimse görmez, kimse hissetmez. O yüzden susmak en iyi cevaptır. Yalnızca iç sesin konuşur, bir "ağır" cümle kurar: "Belki de kırıldım, ama kimse görmedi." Ve sonra yıllar geçer, gözlerinden dökülen yaşlar seni değil, başka birini anlatır. O yaşlar geçmişin özlemi, bir zamanlar ne olduğunu sorar; ama her şey geçmiştir. O geçmiş, geçmişte kalmış bir başka insanın içinde hala bir ağıttır.

O KADAR ÇOK ŞEY KAYBETTİM Kİ BU DÜNYADA ARTIK YAŞADIKLARIMA TEPKİ VEREMİYORUM....!!!!

Kutlarım kalemini ve eserini
Sağlıcakla