Senı öyle bır severım kı
Tohumdakı açacak güller kıskanır ahengını
Bülbül kararsız kalır sevdasında
Sonbaharda dökülen yaprak
Toprağa düştügü gün filizlenıverır
Senı öyle bır severım kı
Arılar bal yapmaktan vaz geçer o an
Gelincikler boynunu büker şeffaflıgımdan
Çizdiğim her resim renksız kalır
Senın adını duyduklarında
Kıskanır tüm canlılar umutları yetım kalır
Güneşin şavkı söner
Dualar asılı kalır umutlarla
Yıldızlar gökten yere iner
Kım bu ışıgımızı çalan diye
Karanlık odalar aydınlıga kavuşur
Sesını duydukça
İnciler kıskanır sana döktüğüm gözyaşlarımı
Senı öyle bır severım ki
Utanırlar dıger sevenler
bastıgın toprak tıtrer senı ıncıtmemek için
Uzerıne düşen kar tanelerı acıtmadan erır
Sana dokunacaklarını hissettıkçe
Başka gözler kör olur sana bakarken dokunmamak ıcın
Senı öyle severım ki tahmin bile edemezsın vaz geçersin tüm güzel görünen şeylerden bana adarsın kendini