Taşlar yuvarlandı, sular aktı, zamanla birlikte akıl da yaşandı. Fakat hiçbir akıntı, arayışın ve içsel birliğin ardında bıraktığı boşluğu dolduramaz. Sükut, dağların derinliklerinden gelip, ruhun en karanlık köşelerine inen bir yankıdır. Her şeyin kaybolduğu, her şeyin kaybolmak üzere olduğu o an, geride kalan bir özlem olur. O özlem ki, zamanla sararıp solmuş bir yüzün hatırası gibi, ne zaman geri dönerse geri dönsün, derinliklerde hep aynı yerden çıkacaktır.

Birikmiş, kaybolmuş bir hüzün, toprakla yoğrulmuş, dağları aşacak kadar derin ve yalın bir bekleyiştir. Mağaranın içine düşen yıldızların ışığıyla, ben de o ışığa yönelirim. Çünkü yalnızlık kraliçesi, ışığın ta kendisidir, ışığın ve karanlığın bir arada var olduğu o mistik sınırda…

Her varlık, her acı, bir yansıma; bir kutup yıldızıdır yalnızca. Zamanın ötesine geçme arzusuyla yanarım, her geçen günün, her geçen anın sükunetini, sabrını içinde barındırarak. Yalnızlık bir yük değil, bir öğretidir. Belki de bu yüzden bekleyişin ta kendisi yüce bir değer taşır.

En içten tebriklerimle