Ne ilmekten boynumu,ne kütükten başımı,
Ne gerçeği görmekten, gözümü sakınırım !
Ne cüzdanda olanı, ne soframda aşımı,
Ne de  zalim önünde, sözümü sakınırım !

Yüz yüze gelmediğim, yüzlerce dost edindim.
Kalemimden damlayan, şiirler sayesinde.
Ozanlar dergahında, pösteki post edindim.
Gönlüm tüm gönülerde, yer bulma gayesinde.

Çileli olduğunu bilerek çıktım yola.
Yediğim her darbeyle, biraz daha “ oldum” ben.
“Yunus ve Karakoç’la” aynı safta kol kola.
İnsanı insan yapan, gerçek aşkı buldum ben.

Dünyalık çok şeyim yok, tamah da etmiyorum.
Nasılsa bütün hepsi, bir gün elden çıkacak.
Ayrıştıran izlerin, ardından gitmiyorum.
Yarın hesap gününde, başı onlar çekecek.

Pek ağır olmasam da  beni taşımak zordur.
Öyle ele avuca, kola kolay sığmam ben.
Sözlerim yeni yeni ateşler yakan kordur.
İkide bir sönüp de küllerimi yığmam ben.

Ölümden korkmayanın, ne korkusu kalır ki ?
Söyleyip de yazdığım, her şeyin ardındayım.
Rabbim istemedikçe, kim benden ne alır ki ?
Ben ardımda bir şeyler, bırakma derdindeyim.

Mirasımda ne bir mal, ne de mülkler olacak.
İnandığım uğurda, harcamış olacağım.
Benim hayat öykümde, bir çok ilkler olacak.
Son uykuma huzurla, kalplerde dalacağım.

(Onuncuköylü İsmail SIKICIKOĞLU)